حسرت

وبلاگ چندی از دوستان رو دیدم. چیزی رو در من زنده کرد. حسی نهان و غریب. حسی که سال ها دور از من بوده و حداقل در این مورد هرگز رهایم نمی کند.

هیچوقت نتوانسته ام با کسانی که دوست دارم عکس بگیرم...

اما، عکس که بماند. شاید دیگر هیچوقت نبینمشان.

آغازی بر حسرتی جاودانه. سپاس.