حسرت
- دوشنبه, ۳۰ تیر ۱۳۹۳، ۱۲:۵۳ ب.ظ
وبلاگ چندی از دوستان رو دیدم. چیزی رو در من زنده کرد. حسی نهان و غریب. حسی که سال ها دور از من بوده و حداقل در این مورد هرگز رهایم نمی کند.
هیچوقت نتوانسته ام با کسانی که دوست دارم عکس بگیرم...
اما، عکس که بماند. شاید دیگر هیچوقت نبینمشان.
آغازی بر حسرتی جاودانه. سپاس.
و می دونی که همیشه میشه یه قرار با کسانی که دوستشون داری بذاری و دوربین ببری با خودت دیگه؟
یه سری حسرتا هست، یه سری ناراحتیا هست که ما برای خودمون می سازیم. رفیق، هنوز تعداد زیادیمون نرفتن از ایران که، همینای مونده رو دریاب! بعدش برو سراغ دوردست ترا. فعلا همه چیز از دست نرفته، اول باید ولی یه دوربین بخری به نظرم!!