از شعر و موسیقی
- جمعه, ۳۰ مرداد ۱۳۹۴، ۰۲:۰۲ ب.ظ
شعر
عجیب شعریه. عجیب شعری...
دیر زمانی است نخوابیده ام
با دل بیدار تو را دیده ام
حال مرا نوبت پرواز شد
هر نفسم نقطه آغاز شد
باور دنیایی دل بسته شد
این دل دلسوخته وارسته شد
ساقی من جام شبم برگرفت
قصه مستی من از سر گرفت
دیر زمانی است نخوابیده ام
با دل بیدار تو را دیده ام
شب شد و وقت سحر و باده شد
ساقی من آمد و آواره شد
ساز سحر دست نوازش گرفت
یاد تو با من سر سازش گرفت
شبنم اشک است که نم میزند
از تو و از یاد تو دم میزند
دیر زمانی است نخوابیده ام
با دل بیدار تو را دیده ام
این چه سکوتی ست مرا میبرد؟
این چه متاعی ست مرا می خرد؟
این شب و این باور و این بار چیست؟
این دم و این ناله و رفتار چیست؟
کیست چنین میبردم سوی دوست؟
میکشدم هر طرفی بوی دوست
دیر زمانی است نخوابیده ام
با دل بیدار تو را دیده ام...
موسیقی
یکی از بزرگترین موهبت هایی که خدا به من لطف کرده و تازگی ارجش رو درک کردم، فهم موسیقیه. نعمت عجیبیه شنیدن گفتگوی سازها و وقتی می بینم چقدر کم ان آدمایی که می تونن موسیقی رو مثل یه زبان، انگلیسی، فرانسوی، فارسی یا هر زبون دیگه ای بشنون، درک می کنم ارجمندی این نعمت و موهبت رو.
جدیدن دارم گیتار الکتریک گوش میدم. قدیم ها وقتی صدای این ساز رو می شنیدم فورن مخالفت می کردم و ساز بی هویت و معنایی می دونستمش. آهنگهایی که میگم، معمولن هوی/دث متال بودن و گوشِ ناآشنای من، فقط دیستورشن های شدید و تمپو های سریعش رو میشنید و درجا باهاش مخالفت می کرد.
اما یکی دو سال پیش به لطف عزیزی، با جو ساتریانی کبیر آشنا شدم و فهمیدم گیتار الکریک چیه. شروع این آشنایی با Crystal Planet و Chords of Life بود و بعد خودم کم کم پیگیر شدم. دو سه ماه پیش که یکی از دوران های سخت زندگیم بود رو با آلبوم Professor Satchafunkilus and the Musterion of Rock سپری کردم و تلخی های روزا و شبام رو با Andalusia گریه کردم.
و حالا گیتار الکتریک هم جزو دوستهام شده. ملودی های شلوغش رو گوش می کنم و توش آرامش می بینم. آهنگسازی ها و اجراهای عجیب و غریب جو ساتریانی، حال و هوای خاص John Petrucci که هنوز تلفظ اسمش رو نمی دونم و حدس می زنم پتروچی باشه، اریک جانسون کبیر که آهنگ هاش با روحت صحبت می کنن و خیلی های دیگه که شاید هنوز باهاشون آشنا نشدم و گیتاریست های بینظیری باشن.
چیز خوبیست گیتار الکتریک.
